O 28 de Abril de 2025 pasará a historia coma o día do apagón. O día, en realidade 14 horas na Coruña, que pasamos sen luz. Témome que a miña xeración, a dos nacidos nos anos 60 e 70 do século pasado, os coñecidos coma ‘boomers’, imos dar moito a lata con iso, coma con todo. Vivimos ditaduras, crises petrolíferas, golpes de Estado, o final da Guerra Fría, as Olimpíadas de Barcelona, a Mili Vanilli, unha pandemia mundial... e agora un apagón. Calquera nos atura. Os ‘boomers’ somos moi de épica. Se cadra non viña mal darlle un pouco máis de lírica a todo e menos de épica.

Nesta vida sempre hai agoiros, xente que sempre se pon no peor. Xente que cre que no caso de que se precise de nós, das persoas, non imos estar a altura. Non é verdade, comprobeino durante a pandemia, momentos nos que vin xente que non parou un momento de axudar a outras persoas. Pasou durante as terribles inundacións provocadas pola DANA. E volveu pasar o pasado 28. Vin moita xente tentando botar unha man como podía, preocupándose polos demais. Se cadra valemos moito máis do que os agoiros queren facernos crer, se cadra valemos moito mais do que cremos. E non deberíamos esquecelo nunca.

E isto que ten que ver co fútbol? Nada, ou todo. O fútbol, ás veces, coma a vida, da leccións de que hai moita máis xente boa que mala e regálache historias moi bonitas. Vou contar unha, unha que me contaron de primeira man. Seguramente alguén xa lla ten escoitado ao gran Carlos Blanco, el cóntaa dun xeito ben bonito. Aos dous contounos esta historia o meu amigo Manolo Bello, que naceu en Fornelos de Montes e de neno foi vivir a Portugal. Alí traballou de xornalista, participou activamente na Revolución do 25 de Abril, e foi creador e produtor de moitos contidos e programas de televisión, entre outras moitas cousas. Escoitalo falar das súas vivencias é ben bonito.

En Portugal din que é galego, en Galicia din que é portugués, e presume diso. E eu creo que ten o mellor dos dous sitios. Manolo foi o meu xefe, non lle gusta que o chame así. É o único xefe ao que sigo felicitando o Nadal, o 25 de Abril e o 1 de Maio. Manolo é un gran amigo pero ten, digamos, unha “característica”, non quero chamalo “defecto”, por favor. É moi do Celta. Moitas veces nos temos chamado en función do resultado entre o Celta e o Deportivo. Se gaña o Deportivo chamo eu, se gaña o Celta, el. Polo xeral os dous facemos que non sabemos do resultado cando é adverso. E logo rimos e facemos unhas bromas. Nunca falta o “A min o fútbol non me da de comer” cando perde o noso equipo. Manolo estaba comigo en Riazor o 26 de Novembro do 2000, nese Deportivo-Celta, o día no que Djalminha parou o tempo, parou o mundo, con ese recorte instantáneo de tacón e ese tiro que rematou en gol. Ese instante que liberou tanta enerxía que podería crear un apagón. Manolo aceptouno ben, levou as mans a cabeza por ese golazo. Ou non, pero eu cóntollo así para facer unha broma. E el moito se ten rido de resultados favorables ao Celta. E eu fago que non sei de que fala. 

Manolo Bello conta historias ben bonitas. Unha delas ten como un dos protagonistas a Diamantino Miranda, o gran futbolista do Vitoria de Setubal, do Benfica e da grandísima selección portuguesa daqueles anos 80 do século pasado. Esa gran selección con Chalana, Frasco, Jaime Pacheco, Carlos Manuel ou Fernando Gomes, entre outros, e co gran Manuel Bento de porteiro. Vaia equipazo. A miña xeración sempre lembrará o ben que xogaban. Unha cousa bonita de Diamantino é que quixo retirarse no equipo no que debutou, o Vitoria de Setubal. 

Neses anos un xornal deportivo tiña unha sección chamada “Raios X ao crack” na que se facían as mesmas preguntas a diferentes xogadores de fútbol, para coñecer a súa vertente “máis humana”, que se películas, lugares para viaxar ou comida preferidas... unha das preguntas era “a que personaxe histórico che gustaría coñecer?” Os xogadores respondías que se o Papa, que se Ronald Reagan, Madonna... Si, os anos 80 eran ben complicados. Fixéronlle esa pregunta a Diamantino e el respondeu “a José Afonso”. Os fillos pequenos de José Afonso leron esa resposta e chamaron a Manolo, que era amigo íntimo de José Afonso, querían aproveitar e coñecer a Diamantino. Manolo chamou a Diamantino e concertou unha cita na casa de José Afonso. E chegou o día, o Zeca estaba xa moi enfermo. Os fillos de José Afonso e o seu sobriño, João Afonso, gran músico na actualidade, con concertos por todo o mundo e moi amigo de Galicia, ollaban admirados ao gran Diamantino. E Diamantino ollaba admirado a José Afonso. Diamantino naceu en Moita, en Sétubal, e contou que cando era pequeno, durante a ditadura de Salazar, a familia ía ver os concertos de José Afonso e a el non lle deixaban ir porque era un neno e a policía podía cargar contra eles.

E xa de adulto nunca coincidiran. Manolo conta que Diamantino, afeito a xogar diante de milleiros e milleiros de espectadores, xogar partidos decisivos, gañar títulos, díxo: “Señor José Afonso estou moi emocionado, non consigo falar”. José Afonso díxolle “Ti non tes vaidade ningunha” E Diamantino respostou “vaidade de que?”. E eu creo que ese momento fixo que o mundo fose mellor, aínda que só fose por un instante. Pero, as veces, iso é moito.

Ogallá a vida nos regale moitos momentos coma o do encontro de José Afonso e Diamantino Miranda e eses ollares con ilusión dos fillos e sobriños do Zeca. Ogallá moita amizade e rivalidade coma a que temos Manolo Bello e máis eu. Ogallá nunca esquezamos que a xente, a Humanidade, valemos moito, que somos moito mellor do que pensan os malos. Si, tamén no fútbol. E, sobre todo, na vida.