Esoutro día faleilles do meu compañeiro de localidade, o vello catedrático rosmón, mais aínda non lles dixen nada dun rapaz que senta un par de metros á miña dereita (digo rapaz porque debe andar polos vinte anos, líbreme Deus de caer eu no vicio do edadismo, até hai uns anos aínda había quen me chamaba “chico”, o cal non me deixaba de sorprender, embora sempre me conservei ben e hoxe en día luzo máis perto do saltimbanqui Mick Jagger do que do hierático Dylan).

Pois ben, ese rapaz que senta un par de metros á miña dereita é un míster en potencia. Si, xa sei que todos somos un míster en potencia. Mais acho que el reúne todas as cualidades para o ser tamén en acto.

–Ese rapaz sabe latín -díxome, durante o partido contra o Sporting, o vello catedrático rosmón.

– Como?

A expresión ‘saber latín’ non se usa no meu país, ou polo menos eu non a ouvín nunca. Dirán vostedes que normal, que o inglés non é unha lingua romance. Ben, tampouco tan normal. Temos un importante volume de vocabulario que vén da antiga Roma e os científicos anglosaxóns tamén escribían en latín cando esta era a lingua franca. En fin, volvo ao rego: nós temos outros modismos alternativos a saber latín, coloquialismos como be on the ball.

Ou sexa, that boy is on the ball: moi acaída a expresión no contexto futbolístico.

–Digo que sabe latín, que sabe de carallo! -respondeume o catedrático rosmón.

–E logo?

–Está a dicir que Gilsanz está a aplicar un dos fundamentos básicos deste xogo.

O catedrático rosmón fala do fútbol como se fose unha disciplina científica e eu, após estes anos de fregués quincenal en Riazor, comezo a pensar que o fútbol ten máis complexidades do que nunha aproximación superficial poderíamos enxergar.

–E cales son eses fundamentos? -inquiro, co catedrático rosmón exerzo un pouco de xornalista deportivo, rara vez opino, limítome a perguntar.

–Pois fácil: que cando non tes gol, e este equipo non ten gol, o fundamental é manter a túa portería o máis resgardada posíbel.

–Ben, a verdade é que apenas metemos goles. Iso é certo -repuxen e isto tampouco é unha opinión, é un feito, 5 goles en Riazor no que levamos de campionato.

O catedrático rosmón é case veciño de asento do rapaz adestrador en potencia, así que pode partillar o seu maxisterio con máis facilidade, aínda que, tendo o rapaz adestrador en potencia timbre de tenor, eu case sempre ouzo con nitidez as súas opinións.

–Tamén lle escoitei -apuntei- que non lle vai ser doado a Gilsanz manter no campo ao mesmo tempo a Yeremay, Mella, Soriano e Lucas. “Quen defende aí?”, chegou a perguntar.

–Bah, parvadas. Hai moitas maneiras de defender -replicoume o catedrático rosmón, militante agora na causa de Gilsanz, el, que foi crítico da de Idiakez, aínda que eu non vexo tanta diferenza entre unha e outra.

–Que quere dicir con que hai moitas maneiras de defender?

–Significa que se ti tes a bola -e eses nachos si que saben ter a bola- non só te estás defendendo, senón que te colocas en posición de ataque.

Comezou a me doer a cabeza. É como cando trato de identificar se xogamos con 4-3-3 ou 5-3-2, ou en bloque baixo ou en bloque medio. Eu só acerto a ver unha masa informe de xogadores sobre a herba e a bola que viaxa de aquí para alá. E non me pergunten se Mella é zurdo ou destro ou por que banda ten que atacar. Nin idea.

De alí a uns días souben que o rapaz quitara xa o título de adestrador. Véxoo en Abegondo decontado, que boa falta fai.

PD: O 22N fixen 83 anos e a muller agasalloume un libro. Xa poden imaxinar cal: Be Mine, o volume co que Richard Ford fecha a saga de Frank Bascombe.