Vaia por diante que, como corresponde á miña condición de norteamericano octoxenario, do que realmente entendo é de béisbol, a miña adolescencia marcouna Joe DiMaggio (vale, marcouna máis Marilyn, a súa efémera parella), así que tampouco me pidan que entenda moito o que está a pasar no Deportivo estes días, o simples feito de quentar un asento cada quince días en Riazor (recorden que comecei a ir ao estadio porque fica ben perto da miña morada en Manuel Murguía) tampouco é que me vaia converter nun experto, limítome a ver o que pasa sobre o céspede e a escoitar o que di o persoal ao meu arredor, un coro de voces indistintas non sempre intelixíbeis (cheas dun léxico non moi decoroso), excepción feita, iso si, do señor que senta á miña dereita, un vello máis ou menos da miña idade que asegura ser socio “desde a época de Amancio e Veloso” (a primeira vez que me dixo “a época de Amancio e Veloso” tiven que botar man do meu smartphone e ir a Google a ver quen eran os tales nachos, debían ser celebridades locais nos anos en que DiMaggio e Marilyn xa non eran parella e eu estaba moi lonxe de pensar que me retiraría na Coruña, cidade que, teño que o recoñecer, eu nin sabía que existía).

Vaia por diante todo iso á hora de deixar sentado que non teño un criterio demasiado propio para xulgar o que está a pasar no Deportivo (cousa que tampouco é moi distinta, refírome á falta de criterio demasiado propio, á hora de xulgar calquera outra cousa). Por tanto, fago o que fai todo fillo de veciño, ir ás chamadas redes sociais, redes que non sei por que se chaman sociais cando en realidade son coutos privados, a comezar por esa X propiedade dun plutócrata que, agora o entendemos, se fixo con ela non tanto para facer negocio, senón para alfombrar o camiño de volta á Casa Branca de Donald Trump.

E que achei nas redes? Pois basicamente irritación e incomprensión perante o despedimento de Idiakez, un tipo querido pola maior parte da freguesía riazoreña, aínda que non tanto polo catedrático que senta ao meu carón, un rosmón profesional, o típico fulano que se algún día gañamos algún título –advirtan que xa utilizo o plural “gañamos”, que xa me considero parte da tribo– diría algo así como “bah, a ver se somos capaces de revalidalo a próxima temporada”. O eterno insatisfeito ao que nunca nada lle enche o ollo (“é que eu vin xogar Amancio, rapaz”, dime, como se eu fose un rapaz, como se eu non vise xogar DiMaggio).
Cabreos á marxe, ás veces en X un bate con algo de luz. Por exemplo, o xornalista Xosé A. Fraga, @xebelo, achega un dato que me permito adxectivar como estarrecedor: “Ningún dos últimos 17 adestradores que pasaron polo Deportivo chegou a completar dous anos no cargo”, e polo mesmo carril circula o colega de profesión @NachoCarretero: “Nos últimos 10 anos o Dépor tivo 15 adestradores. Poucos equipos en España resisten comparación. É un síntoma claro dun clube á deriva”.

A conclusión obvia é que o problema do Deportivo non se resolve mudando de coach a fume de carozo. O asunto é mais entrambilicado e vai moi alén de quen dirixe o vestiario, compón as aliñacións e opta por xogar co bloque defensivo máis baixo ou máis alto.

Ou sexa: o problema non pode estar no banco (castelán, banquillo; na miña lingua nai, esa que agora uso tan pouco, bench) cando en tan pouco tempo se produciu tamaño desfile de místeres.

E aínda que a miña lendaria inseguridade me impida facer xuízos categóricos, talvez a clave estea en que non deberíamos fiar todo ao curto e medio prazo e si pensar máis ben a longo, co ollar posto no horizonte: ás veces tomamos decisións pensando en que o mundo remata mañá, o cal quizá non sexa certo (aínda que a miña condición de octoxenario me faga pensar que o The End tampouco está tan lonxe).

Sen tanto requilorios: faltaba aínda moita liga por diante, quizá se podía ter tido algo máis de paciencia (non, non estou certo de que o meu compañeiro de localidade pense o mesmo).

De todos xeitos, admitámolo: o fútbol parece sinxelo (once contra once, meter no mínimo un gol máis que o rival, etc) e desde fóra todos, inxenuos de nós, pensamos que temos a fórmula para recompor as pezas e volver pór o mecano de pé e en condicións de ir a por todas.

En fin: non me pidan consellos e moito menos que suxira nomes para o relevo de Idiakez. Sei pouco da vida, un artefacto ben complexo. Como cantaba o irrepetíbel Lou Reed, a vida é como lerlle sánscrito a un poni. O fútbol élles máis ou menos o mesmo.

PD: E agora chega o momento da confesión: non, eu non son Frank Bascombe, quen me dera selo!, usei o seu nome como tributo (son un rendido admirador de Richard Ford, o creador do personaxe) e tamén como engado no primeiro artigo desta columna (xuro que o director Cudeiro non tiña a menor idea disto).
Certo é que a miña biografía e a de Bascombe partillan trazos comúns: si son norteamericano, si estou xubilado, si fun xornalista deportivo e talvez, talvez, saín en algunha ocasión cunha moza que tivera certa relación con Frank. Todo iso é certo, mais non, non son Frank Bascombe.

Son, si, un americano en Riazor. To be continued.

Xosé Mexuto
Xornalista e co-autor de ‘A historia do Deportivo. A nova fronteira’ (Xerais)